انشایی زیبا و تخیلی درمورد پرواز

به نام خدا

قلم را بر قلب سفید کاغذ می گذارم و موضوع انشایم را با پرواز شروع می کنم درمورد آزادی و رهایی می نویسم و درمورد اینکه اگر می توانستم پرواز کنم چه می کردم و پیش چه کسانی میرفتم.

شاید پیش خورشید می رفتم و دلیل روشنایی گرمی اش را می پرسیدم و کمی از نور و گرمی آن قرض می گرفتم و به دل تاریک بعضی از انسان ها می دادم.به ابرها می گفتم تا کمی از اشک های خود را بر روی زمین خشک و ترک خورده کویر بریزند تا کویر هم طعم تازگی را بچشد.

بر روی رنگین کمان می نشستم و همچون سرسره از آن سر می خوردم و لذت می بردم.همراه بادی که از چمن زارها و گل زارهای سرسبز عبور می کرد می شدم و با پرندگان در حال کوچ همسفر می شدم و سفری تازه در این رویای خیالی را تجربه می کردم.گاهی به کوه های سر به فلک کشیده سری می زدم و از آنها درس استواری و محکم بودن در برابر مشکلات زندگی می آموختم.البته باید بگویم که اینها خیالی بیش نیستند اما گاهی چند دقیقه ای با این خیال ها و سفرها دل خوش می شوم و احساس آرامش پیدا می کنم و همه این سفرهای خیالی را مدیون خداوند هستم زیرا قوه تخیل بسیار قوی به من داده است و از او متشکرم.